Als gelukkige bezitter van een lease-wagen heb ik een moderne auto onder mijn bips. Zoals dat gaat bij die dingen is het belangrijk om een zuinige auto uit te kiezen. Hoe minder uitstoot, hoe minder bijtelling.
Fabrikanten spelen daar handig op in door hun auto’s zo zuinig mogelijk uit de test te laten komen. De auto wordt zo licht mogelijk gemaakt, de motor wordt kleiner en kleiner, en zelfs tijdens de test wordt gesmokkeld. Radio uit, koplampen uit, airco uit en spiegels ingeklapt. Niemand rijdt zo, maar de auto wordt er “zuinig” van.
Als je vervolgens echt gaat rijden met een ‘zuinige’ auto merk je al vlug dat-ie lang niet zo zuinig is. Als je gas geeft bijvoorbeeld. Het verbruik schiet omhoog naar 1 op 10 of zelfs 1 op 5 om het gewenste tempo maar vol te houden. Mocht je daadwerkelijk 1 op 27 willen rijden (mijn lease-auto schijnt dat te kunnen) moet je een route over de snelweg zoeken die heuvel af gaat, om vervolgens 83 te rijden. Tja, zo ken ik er nog wel een paar.
Om bestuurders te bewegen zuinig te rijden zijn er allerlei eco-metertjes bedacht die op je dashboard laten zie hoe goed je rijdt. Die van mij bijvoorbeeld kleurt van groen naar rood al naar gelang je rijgedrag. Een goede motivator, ware het niet dat-ie donkerrood kleurt als je sneller rijdt dan 110 km/u. Ook krijg je schakeltips. In het dashboard komt een klein pijltje omhoog of omlaag in beeld, al naar gelang de gewenste schakelrichting. Speelde je vroeger al met vrachtwagentjes is het opvolgen van die instructies een blast to the past.
Gelukkig zijn er technischer, maar leukere methodes om je rijgedrag in kaart te brengen en te verbeteren: OBD-II. Dat staat voor OnBoard Diagnostics. Het is een standaard waarmee het mogelijk is de zogenaamde “foutcodes” uit te lezen die een auto genereert. Moderne auto’s zitten namelijk zo tjokvol sensoren en metertjes (honderden!) dat het makkelijker is om je te laten vertellen wat er fout is, dan zelf te gaan zoeken. De meeste auto’s van na 1996 hebben ergens een OBD-II plugje verstopt zitten. Vaak zit-ie onder het stuur gepropt.
Op het internet kan je stekkertjes vinden die precies in dat plugje passen. Die kan je weer aan je telefoon knopen, en als dat gelukt is kan je live al die sensoren in je voiture uitlezen met je telefoon. En dan zie je pas of je zuinig rijdt. Kijk maar eens naar dit voorbeeld. Bij een snelheid van 135 km/u (foei Sander!) is mijn CO2-uitstoot zo’n 160 gram per kilometer. Ruim boven de fabrieksindicatie van minder dan 92 gram per kilometer.
Ik rij in een diesel. Dieselauto’s zijn niet heel erg zuinig als de motor koud is. Dan moet er flink gestookt worden om de auto in beweging te krijgen. Niet zo gek dat diezelfde motor bij de eerder genoemde fabriekstest altijd eerst wordt warm gemaakt. Letterlijk: de testruimte is dertig graden Celcius. Kom ik aan:
Wat je hier mee bevestigt is eigenlijk ouwe koek. Goh, zuinig rijden doe je door rustig op te trekken en niet te hard te rijden! Sjonge, wie had gedacht dat 135 km/u rijden bijzonder veel fijnstof-uitstoot oplevert! Maar het is wel tof, en een beetje (heel erg) nerdy.
OBD-II is eigenlijk bedoeld voor het uitlezen van foutcodes. Het maken van dit soort grafiekjes kan dankzij allemaal extra informatie van de boordcomputer. Die is toch bezig, en spuugt dit ook uit. Leuk om mee te spelen.
Ergens is het wel jammer. Doe je een beetje je best, kom je nog nauwelijks in de buurt van de fabrieksopgave. Er was laatst een leasemaatschappij die hetzelfde concludeerde. Al die zuinige auto’s zijn lang zo zuinig niet. Als je al een beetje pittig rijdt scheur je al dwars door de ozonlaag heen.
Maar los van dat al is het leukste van zo’n OBD-stekkertje in je telefoon toch wel dat je interessant kan doen bij de garage.